Forum Bydgoskiego Stowarzyszenia Miłośników Zabytków "BUNKIER"
UWAGA: W przypadku problemów technicznych z forum lub problemów z rejestracją prosimy o kontakt pod adresem: forum@bsmz.org lub prosimy pisać w dziale "POMOC" (dział ten nie wymaga rejestracji).
Maciej Kulesza pisze:A tak wygląda to miejsce 30.12.2011 roku. Kulochwyt nie poszedł na przemiał. Został ogrodzony z czterech stron masywną siatką. I chwała za to! Nie wiem komu należy dziękować. Prawdopodobnie Lasom Państwowym.
Za co dziękować ? Za ograniczenie dostępu do obiektu ?
Na ostatnim zdjęciu(7) nie ma już wału odgradzającego dwie strzelnice. Zdjęcie poniżej zrobione jest z dachu kulochwytu w kierunku stanowiska strzelań, strzałką zaznaczyłem miejsce skąd Maciej robił fotę nr 7 kulochwytu. Albo padło mi coś na oczy albo faktycznie zaorali szkółkę. Czy to jest normalne, że niszczy się młode sadzonki ?
Z drugiej strony masz rację z tym ogrodzeniem. Mając na uwadze niszczenie obiektów, gdy zobaczyłem płot pomyślałem sobie, że obiekt ocaleje... Myśląc na chłodno, nie będzie się przecież grodzić wszystkich obiektów przez wyburzeniem, utrudniając do nich dostęp...
A powracając do zaoranego młodnika, to potwierdzam. Zostały zaorane w 100%
A powracając do niszczenia obiektów... Myślę, że wszystko dopiero przed nami. Dostęp jest już praktycznie nieograniczony. Można wjechać i wyjechać kradnąc elementy metalowe.... Kilka lat i będziemy mieli pustynię jak w Brożku i Krzystkowicach.
"Laboratorium" znacie...
Te i pozostałe lampy są już wspomnieniem. Brama wjazdowa również....
Ciekawe co to będzie (Express Bydgoski, 12.02.2012r.)
Archiwa prochem pisane „DAG Bromberg. Z dziejów bydgoskiej fabryki prochu” - to roboczy tytuł przygotowywanej do druku książki Tagi: Region, Bydgoszcz, Historia, Wydawnictwo, DAG – Fabrik, Na gorąco Krzysztof Błażejewski, Niedziela, 12 Lutego 2012; aktualizowano: 13.02.2012 10:14 Z Michałem Pszczółkowskim, byłym pracownikiem Muzeum Okręgowego w Bydgoszczy, obecnie wykładowcą Uniwersytetu Zielonogórskiego, rozmawia Krzysztof Błażejewski.
Bardzo szczegółowy plan bydgoskiej fabryki DAG, sporządzony na podstawie zdjęć lotniczych i zachowanych w niemieckich archiwach planów. Zostanie on opublikowany w książce Michała Pszczółkowskiego.
Do tej pory historię niezwykłego, gigantycznego zakładu, który pojawił się w lasach pod Bydgoszczą w czasie okupacji i wraz z jej zakończeniem częściowo zniknął, wywieziony jako „zdobycz wojenna” do ZSRR, znaliśmy głównie na podstawie wspomnień osób w DAG zatrudnionych i badań archeologicznych. Książka jest kontynuacją mojego zainteresowania dziejami koncernu DAG. Zaczynam ją od rekonstrukcji budowy zakładu i jego produkcji, poprzez analizę przestrzenno-funkcjonalną, dochodząc do losów pracowników przymusowych, na ruchu oporu kończąc. Wykraczam nieco poza ramy czasowe istnienia zakładu, śledząc losy głównych konspiratorów, np. Leszka Białego do samego końca, do jego śmierci z rąk UB. Moim założeniem było podsumowanie aktualnego stanu wiedzy, jego poszerzenie i uzupełnienie oraz sprostowanie rozpowszechnionych błędnych tez czy przekonań w oparciu o źródła, głównie niemieckie. Jak Pan dotarł do źródeł? Dowiedziałem się, że profesor Johann Preuss z uniwersytetu w Moguncji, zajmujący się historią niemieckiego przemysłu zbrojeniowego, zebrał mnóstwo archiwaliów, w tym około tysiąca trzystu stron dotyczących zakładów bydgoskich. Udostępnił mi je. Dzięki temu możliwe było odtworzenie układu funkcjonalnego z wieloma szczegółami na temat produkcji - dzięki oryginalnym zdjęciom lotniczym, danym o wielkości produkcji bydgoskiego DAG w skali całego przemysłu zbrojeniowego Niemiec. Posiadam też liczne fotografie urządzeń i aparatury oraz procesów produkcyjnych, jak również bardzo dokładne plany obozów pracowników przymusowych, w sumie było ich 18. Co musi zaskakiwać w porównaniu z dawnymi publikacjami, to duża liczba osób, które przeżyły, np. prawie wszystkie Żydówki (ponad tysiąc) z obozu koncentracyjnego w Stutthofie. A niemieccy świadkowie, wspomnienia osób z tej „drugiej strony”? Nie wszystkie plany związane z zebraniem materiału powiodły się. Chciałem np. skontaktować się z jakimś Niemcem zatrudnionym w DAG Bromberg, bo do tej pory o zakładzie wypowiadali się wyłącznie pracownicy Polacy, co skutkować musiało jednostronnością obrazu. Dzięki Czerwonemu Krzyżowi udało mi się „namierzyć” kilka najmłodszych pracownic z linii prochu, które jeszcze żyją. Jednak żadna z nich nie zgodziła się na rozmowę ze mną. Wiem, że poszukiwał Pan również relacji Żydówek - więźniarek... W muzeum w Stutthofie jest niemal kompletna lista ponad tysiąca Żydówek z obozu „Bromberg-Brahnau”, poszukiwaniem śladów którego zajmował się przed kilku laty „Express”. Szukałem kontaktu z najmłodszymi z nich, mając nadzieję, że przeżyły, przez „Yad Vashem”, jednak bezskutecznie. Dużo informacji dotyczących konspiracji w DAG Bromberg znalazłem za to w archiwum fundacji AK w Toruniu. Meldunki „Lombardu” z kolei znajdują się w Archiwum Akt Nowych. Intensywnie poszukuję jeszcze w IPN-ie materiałów dotyczących okoliczności śmierci Leszka Białego. A co dowiedział się Pan na temat grabieży przez Armię Czerwoną pozostałości zakładu? Oczywiście, miałem nadzieję, że się czegoś dowiem. Odnalezienie spisu urządzeń, dotarcie do informacji, dokąd konkretnie urządzenia wywieziono, ewentualne ich odszukanie, w bardzo znaczący sposób przyczyniłoby się do poszerzenia naszej wiedzy o zakładzie. Niestety, tego zagadnienia nie udało mi się nawet „ugryźć”. Pisałem w tej sprawie do centralnego archiwum wojennego w Moskwie i nie otrzymałem w ogóle odpowiedzi. Myślę też, że gdybym nawet stosowną zgodę otrzymał, to cel poszukiwań można by określić mianem igły w stogu siana, wymagałyby one mnóstwa czasu i pieniędzy, a rezultat byłby niepewny. Kiedy ukaże się książka? Gotowa ma być za miesiąc. Drukiem powinna ukazać się jeszcze w tym roku. ________________________________________ Warto wiedzieć Sara wspominała tylko w „Expressie” Jedyną zapisaną i zachowaną relacją więźniarki obozu „Bromberg-Brahnau” pozostają wspomnienia Sary Cohen, która przed kilku laty odwiedziła Bydgoszcz. Jej refleksje i wrażenia opisaliśmy na łamach „Expressu Bydgoskiego” w reportażu „Sara szczęściara”.
W majowym numerze miesięcznika "Świat Kolei" znalazł się artykuł "Kolej zakładowa fabryki WALD w Brożku k. Tuplic". Nie jest to opis kolei, która niegdyś tam istniała, a próba odtworzenia przebiegu torów na podstawie widocznych obecnie śladów oraz zdjęć lotniczych.
Thure pisze:Ciekawe co to będzie (Express Bydgoski, 12.02.2012r.)
A cóż to może być ?, „suche” fakty na podstawie dokumentacji z archiwum prof. Johannesa Preussa, AAN w Warszawie, AP w Bydgoszczy, archiwum Muzeum Stutthof, itp. Ciekawe jak wyszły badania terenowe ?
Poniżej mapa zakładu na podstawie badań terenowych, przy opracowywaniu tej mapy w niewielkim stopniu przydało się zdjęcie lotnicze D.A.G. zrobione w 1944 roku, które znajduje się na ekspozycji w Exploseum. Ze względu na prawa autorskie niestety w kiepskiej jakości.
Jarek, dobrze wiemy obaj, w jakim stopniu zostało wykorzystane to zdjęcie lotnicze DAG i jak wyglądałaby ta mapa bez niego (zwłaszcza w kwestii obozów). Nie czaruj. Co do suchych faktów udokumentowanych źródłowo, to dla nauki są one nieporównywalnie cenniejsze niż puste hipotezy, nawet te najbardziej sensacyjne.
Gdzie ta mapa jest wystawiona - jeśli jest? W którym budynku była siedziba Abwehry? Czy umiejscowienie tego budynku zgadza się z tym nakreślonym przez Z. Gruszkę w książce Ludzie z tabliczek?
Trochę dużo pytań ale bardzo proszę o odpowiedzi. Z góry dziękuję
Wielce pouczająca jest lektura zawartych pod artykułem komentarzy internautów. Ich wnioski są zbieżne z opiniami bydgoskiego środowiska rekonstrukcji historycznej. Wieszcz napisał kiedyś: Miałeś chamie złoty róg ...
,,Powiedziałem im również, aby nie pracowali w firmach produkujących narzędzia mordu i żeby wyrażali pogardę dla ludzi, którzy myślą, że takie narzędzia są nam potrzebne" - Kurt Vonnegut, Rzeźnia numer pięć
Panie Robercie, Zapraszamy zatem do Exploseum na kawę, bo z chęcią chcielibyśmy poznać kim są ludzie w bydgoskim środowisku rekonstrukcji historycznej oraz jakie są ich opinie.
