Kościół N S P J

[BYDZIAK 1958]

Jest kilka ciekawych informacji w necie, o tym kościele. Każdy kto chce się dowiedzieć czegoś więcej, to pewnie to znajdzie.

Hrab kiedyś napisał o tym kościele tak:

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa.
Projekt z 1908 roku, kościół oddany wiernym w 1913 roku. Styl neobarokowy. Do jego budowy przyczyniły się starania Polaków o zgodę na budowę kościoła Św. Trójcy. Zgodę tę wydano w połączeniu z decyzją o budowie kościoła na Placu Piastowskim. Kościół na Elizabethmarkt był przeznaczony dla katolików niemieckich i wybudowano go w 95% ze środków państwowych, a projekt powstał w Berlinie. Natomiast projekt na kościół Św. Trójcy zaginął w pruskich urzędach i Polacy zlecili nowy. Władze zgodziły się na jednoczesną budowę kościołów Św. Trójcy (w tym wypadku ze składek społecznych) i Najświętszego Serca Pana Jezusa, aby nie antagonizować bydgoszczan, gdyż katolików niemieckich było w całej okolicy tylko 4-6 tysięcy i źle by wyglądało gdyby jedynie im pozwolono zbudować kościół. Ponadto społeczności katolików niemieckich i polskich zawarły porozumienie i współdziałały w sprawie pozwoleń.

Miałem okazję obejrzeć wieżę kościoła, no i oczywiście wejść na nią.
Poniżej pierwsza porcja zdjęć.
Druga fotka pokazuje część wnętrza kościoła, zapewne znaną tym, którzy tam często bywają. Tu znajdują się drzwi, nieco 'zamaskowane, prowadzące do wieży. Po pokonaniu kilku poziomów drewnianymi schodami, znajdziemy się na pietrze zegarowym. Tam nadal stoi 'szafa', z zachowanym, choć niesprawnym mechanizmem zegara. Z boku wiszą 'ciężary' napędu jego mechanizmu.
(Na razie to tyle...)

[Mac]

Firma Korfhage & Söhne nadal istnieje.
http://www.korfhage-turmuhren.de/

[BYDZIAK 1958]

^^^
Mac, to ciekawa informacja. Wszedłem pod ten link, ale tam niestety wszystko po niemiecku...

Kontynuując 'wspinaczkę', widocznymi na ostatnim zdjęciu poprzedniego wpisu, drewnianymi schodami, wchodzimy na poziom z dzwonami. Pierwsze zdjęcie pokazuje jak tam jest ciasno. Trzeba się przeciskać między konstrukcjami zawieszenia dzwonów. Za częściowo widocznym dzwonem, widać w głębi drugi. Trzecie zdjęcie miało pokazać trzeci dzwon, zawieszony nad drugim, ale lampa nie doświetliła... Na następnym wyszło lepiej.Kolejne trzy zdjęcia pokazują w roli głównej górny (trzeci) dzwon. Idąc wyżej dochodzimy do ostatniej, 'bezpiecznej', górnej części wieży, a potem jeszcze wyżej, gdzie napotykamy ostatnią, leciwą drabinę, prowadzącą do 'klapy' wyjścia na czubek wieży...

[BYDZIAK 1958]

Dzisiaj, mała porcja widoków z wieży. 'Smog', czy może 'zamglenie', nie sprzyjało zrobieniu dobrych zdjęć. Na dodatek wiatr bujał mi, często wystawianą ręką z aparatem, w celu złapania szerszych ujęć. Trochę mnie złości, że w 'głębi' na fotkach, jest mało ostrości...
A więc, wszedłem po tej drabinie, (nad głową miałem mały drewniany 'sufit' najwyższego, najmniejszego hełmu wieży) i po odsłonięciu 'włazu', cieszyłem się takimi oto przestrzeniami:

[BYDZIAK 1958]

Wracając, po zejściu z drabiny, efektownie wygląda 'przepaść' - niższe poziomy, pod stopami... Schodząc, ponownie mijamy dzwonnicę. Trzecie zdjęcie pokazuje 'współczesny młotek' - mechanizmu do wybijania godzin. Czasy, gdy trzeba było do tego rozbujać dzwony, by ich serca zabiły, tu już minęły.
Pod dzwonnicą, jest przejście 'w bok', prowadzące nad nawę główną. Sufit części z ołtarzem jest na nieco wyższym poziomie.
Na dwóch ostatnich zdjęciach są ciekawie wyglądają drzwi, prowadzące do innego pomieszczenia.