Ulica Piaski

[BYDZIAK 1958]

Są w naszym mieście ulice, swym wyglądem przypominające leniwe, swobodne pejzaże. Gruntowe, bez twardej nawierzchni. Jednolite, bez podziału na chodniki i jezdnie. Często z dala od 'ważniejszych arterii'. Do takich typowo lokalnych gruntówek, należy ul. Piaski. Dojechać do niej, od strony południowej, można tylko również gruntówką, ul. Szamarzewskiego. Ulicę można by podzielić pod względem jej wyglądu, na kilka rodzajów. Osiedlowa, wiejska, leśna... Z początku, zabudowana jest domkami wolnostojącymi, ze sporymi ogrodami. Na ulicy można usłyszeć pianie kogutów, gęganie, czy rżenie koni .
Na początek: 1 Widok ze Szamarzewskiegow, kierunku 'najbliższego asfaltu' - ulicy Smukalskiej. W lewo ul Piaski. 2-4 Pierwsze widoki ulicy.

[BYDZIAK 1958]

Widok z pobliskiej skarpy na 'pierwszą część' ulicy, mającą 'co chwilę zakręty'.
Budynki i obiekty są w różnym wieku. PRL-owskie, starsze i nowe. Stare obiekty, są często opuszczone.

[BYDZIAK 1958]

Wędrując dalej, wzdłuż biegnącej na skarpie po prawej stronie ulicy Smukalskiej, wygląd ulicy przypomina wiejską drogę, gdzieś na zapomnianym uboczu. Domów jest tu jeszcze wiele. Mijając skrzyżowanie z ul Obozową, napotkałem ostatnią tabliczkę z nazwą ulicy. Dalej, odległości między domami zaczynają się powiększać...

[BYDZIAK 1958]

Zaglądałem na 'SV', czy 'google-auto' jechało ulicą Piaski. Okazało się że parę odcinków ulicy ominęło. W tym przypadku, jadąc od początku omawianą trasą, dojechało do odchodzącej w lewo ul Wudzyńskiej i dalej pojechało nią, jeszcze trochę ponad sto metrów i zawróciło. Ciekawostką jest tu to, że jakieś 50 metrów dalej za tym miejscem, jest również jakaś droga w lewo, wyglądająca na nie używaną, z tabliczką 'Wudzyńska'.
Dalej mamy spore pole i opuszczone już gospodarstwo, (po lewej stronie), które zmarły kilka lat temu właściciel, pan B. obsiewał różnymi zbożami. Po ok 300-stu metrach zbliżamy się do stromego, bocznego zjazdu ulicą Kuźnicką, z górnego tarasu osiedla. Nią też zjechał samochód 'SV' i pojechał dalej ul. Piaski w kierunku północnym. Na styku tych ulic, po lewej stronie jest spora posiadłość z zakonnicami. Często przyjeżdża tam sporo ludzi i młodzieży. ( Jakieś wspólne modlitwy ?) Ale samochody parkowane są przyzwoicie, mimo tamtejszej 'wąskości' i nie utrudniają innym, raczej nielicznym, przejeżdżającym tam samochodom.
Bliziutko stąd, mamy po prawej stronie schody, którymi wejdziemy na ul. Drzycimską.

[kurgan]

Ten dom z zakonnicami to Dom Rekolekcyjny. II LO robi tam biwaki integracyjne dla pierwszoklasistów między innymi, na który też mi się udało trafić.

[BYDZIAK 1958]

^^^ Dzięki za podpowiedź.
Szkoda, ze nie masz jakiejś ciekawej fotki z takiego biwaku.

Mijając wspomniane wcześniej schody, nieliczne domy, giną w okalającej ulicę zieleni. Urokliwe jest to szczególnie latem, głównie dla tych, którzy lubią 'wiejskie klimaty i spokój'. Nie wybywając z miasta, miejsce to dostarcza spokoju i poczucia wolniej płynącego czasu.Na zdjęciu: Niedawno powstała 'górna obwodnica'. Jej koniec nieco widać dalej, w prześwicie właściwego poziomu ulicy.
Zimą, gdy spadnie obfity śnieg, pokonanie ulicy może być niebezpieczne...
(Zdjęcie sprzed czterech lat.)
Wspomniałem, że 'auto-google', po ominięciu części ulicy, wróciło na nią zjazdem Kuźnicką. Ale nie pojechało za daleko. Po przejechaniu ok. pół kilometra, jest po prawej stronie zjazd, (wjazd), w ul. Gościeradzką i nią wróciło na osiedle.

[wichura]

Spojrzałem na trzecie od końca zdjęcie i stwierdzam, że wątpliwości dotyczące, która ulica w mieście jest najdłuższa została rozstrzygnięta
A tak bardziej serio to pierwsza moja myśl była po co tworzyć wątek dla takiej uliczki. Nie ma secesyjnych kamienic, żadnych zabytkowych budynków, ale już po sekundzie zastanowienia zmieniłem zdanie... Niby jest to nijaka niemalże uliczka wiejska, która nie zasługiwałaby na żadną uwagę, gdyby nie fakt, że widokowo jest to jedna z ładniejszych ulic w mieście. Kilka razy wypuściłem się tamtędy na spacer i ona zwyczajnie urzeka Przepięknie meandrująca w dole Brda wyłania się zza budynków, drzew i pól. Ulica nie jest bardzo długa, ale położona jest na wysokiej skarpie, zaś krajobraz jest bardzo różnorodny. Za rzeką jest przepiękna panorama Opławca. I co też ważne - trasa jest pusta. Można przejść się, podziwiać widoki i nie spotkać żywej duszy, ani nie minie nas żaden samochód (tylko, żeby teraz po tych słowach nie ruszyli tam wszyscy na raz )

[BYDZIAK 1958]

...
Przepięknie meandrująca w dole Brda wyłania się zza budynków, drzew i pól. Ulica nie jest bardzo długa, ale położona jest na wysokiej skarpie, zaś krajobraz jest bardzo różnorodny.
...

^^^
Właśnie jesteśmy we wspomnianym miejscu. Ulica zaczyna przypominać leśną drogę. Po jej zachodniej stronie mamy skarpę i w dole płynącą Brdę. Gąszcz drzew i zarośli, szczególnie latem, niemal całkowicie zasłania widok na Brdę. Teraz, gdy widoczność jest jeszcze jako tako dobra, tą przestrzeń można poczuć tylko na żywo. Zdjęcia tego nie oddają. Zbliżamy się do miejsca, zwanego przez miejscowych "Colorado".

[BYDZIAK 1958]

Colorado
(Fotka zrobiona 'pod słońce')

Pora na mapki. Na starszych mapach i planach 'szlak' kończy się na początku Smukały. Tam, gdzie wydrukowana jest nazwa ulicy, po raz ostatni na swej długości można ją znaleźć tuż przed stykiem z ul Gościeradzką. Na planie, na stronie miasta, nazwa ulicy występuje 'do końca', do skrzyżowania z ulicami Migdałowa X Laurowa. (Mapka 'B')
Na planie w Zumi, ul Piaski kończy się przy Gościeradzkiej. Dalej mamy już Władysława Baranowskiego. (Mapka, miejsce 'A') W googlach jest trochę lepiej. Tam to tak wygląda, że Baranowskiego jest od miejsca, - rozwidlenia ('B') Druga odnoga to ul Piaski, choć jak wcześniej wspominałem nie ma tam na miejscu tabliczki z jej nazwą.

[BYDZIAK 1958]

Przy Colorado jest od może dziesięciu lat 'dziki podjazd' na tyłach sanktuarium, trochę przez las, w kierunku ul Żołędowskiej. Ale patrząc z tego miejsca dalej, widać już wspomniane wcześniej rozdwojenie szlaku. Trzecie zdjęcie pokazuje ul. Piaski, odchodzącą w prawo. W lewo to zapewne poczatek, według planu miasta, ul Władysława Baranowskiego. Z tego miejsca, do końca ul Piaski, mamy jeszcze tylko ok 200m. Wyraźnie tu widać, że nawet miejscowi mieszkańcy, rzadko tędy chodzą. Miejsce jej końca przypomina małą deltę. Na jej styku z ulicami Migdałową i Laurową, jest tylko tabliczka z tymi nazwami uliczek. Przypomnę, że od skrzyżowania z Obozową, do samego końca, tutaj, więcej już nie napotkałem tabliczki z nazwą ulicy Piaski.

[BYDZIAK 1958]

Dla zainteresowanych dodam, że przechodząc na rozwidleniu, widocznym na jednym z górnych zdjęć, na lewą stronę, czyli ul. W. Baranowskiego, dojdziemy po ok. dwustu metrach, do zagubionego wśród drzew, małego cmentarza, z miejscem spoczynku ofiar obozu przejściowego w Smukale.

[Misia]

A zaraz za płotem tego cmentarza znajduje się cmentarz ewangelicki

[BYDZIAK 1958]

^^^ Dzięki Misia, za ta informację. Nie wiedziałem o tym. Bramka na pokazany cmentarz była zamknięta i tam nie wchodziłem. Może, będąc na jego terenie, dostrzegł bym ten sąsiedni protestancki, o którym napisałaś. Przy następnej okazji, gdy będę tam w pobliżu, postaram się do niego dotrzeć.

[Misia]

Oj nie, prędzej go znajdziesz wchodząc obok płotu niż wypatrując z terenu.
A to co się ostało:

[WDW]

Przed wojną Opławiec był zamieszkany w zdecydowanej większości przez ewangelików, ofiary obozu w budynkach dawnego Karbidu Wielkopolskiego chowano więc na najbliższym cmentarzu. I wypadło na ewanelicki, którego ślady są widoczne wzdłuż ogrodzenia w krzakach.
Po wojnie dość często na miejscu cmentarzy ewangelickich zakładano cmentarze wojenne np. Pruszcz Pomorski czy Sępólno Krajeńskie.