Choć mieliśmy zgodę na ognisko to świadomie z niego zrezygnowaliśmy z uwagi na prognozy. Nad ranem miało padać, zaś prognozy "groziły" też silnym wiatrem. Dzień wcześniej ten wyrządził pewne szkody, których skutki nawet po ciemku oglądaliśmy. Ze względów bezpieczeństwa więc, z bólem serca, odpuściliśmy sobie rozpalanie ognia. Zresztą ognisko oznaczałoby dodatkowe 4 km, a tych i bez tego zrobiliśmy 27, co niektórych bolało, ale wszyscy z uśmiechami na twarzy i dobrym humorem zarażając innych doszli do Solca (a nawet wszyscy opuścili pociąg). Oczywiście... deszczu nie było
Dowiedzieliśmy się więc po drodze dlaczego Puszcza Bydgoska w ogóle pozostała. Poznaliśmy dzieje nieistniejących oraz istniejących, ale niewielkich i nieznanych wsi. Unaocznione zostało to poprzez resztki mogił cmentarnych pośrodku niczego. Poznaliśmy militarne związki tego terenu (Szwedzka Góra, Kabat), a także zostaliśmy wyleczeni z pewnych mitów tkwiących w naszej świadomości (choćby dotyczących Szwedzkiej Góry).
Wilków nie spotkaliśmy (a czy one nas to nie do nas pytanie
). Widzieliśmy tylko sarny no i ponieważ dziś świętego Jana to także robaczki świętojańskie 
Za to wsłuchiwanie się w śpiew ptaków o 2:00 rano jest bezcenny. Prawdziwą przyjemnością było także wpatrywanie się w widnokrąg. Co prawda w środku lasu było dość ciemno, ale na otwartym terenie przez całą noc widoczna jest poświata na północy. To rzadkie dwa tygodnie takich "polskich białych nocy". Warto z tego skorzystać, więc chyba nikt z uczestników rajdu pomimo dużej ilości "konkurencyjnych" imprez dokonanego wyboru nie żałuje.Poniżej relacja fotograficzna. Wybaczcie jakość zdjęć. Nawet zastanawiałem się czy w ogóle nadają się one do zamieszczenia bo "głuptokiem" po ciemku kiepsko fotki wychodzą, ale jednak nie o wartość artystyczną tu chodzi, a o przedłużenie klimatu, jaki doświadczyliśmy w drodze
Zatem:
Niezapomniane wrażenia. Mimo wszystko korci mnie, by przenocować na Szwedzkiej Górze 
